Hij zegt nooit....... Zij doet nooit

In de behandelkamer zit een heteroseksueel stel tegenover me. Ze zijn al meer dan 20 jaar samen en hebben het fijn en leuk. Toch loopt het in de intimiteit en seksualiteit niet lekker. 

Volgens hem neemt zij nooit initiatief. Zij geeft ook aan eigenlijk geen zin meer te hebben. Hij vindt dat zij eigenlijk het liefst knuffelt en dan gaat slapen. Zij verteld dat hij nooit de tijd neemt om eerst even lekker te kletsen en te knuffelen. Het moet altijd meer zijn. Zo gaat het verhaal nog wel even door.

Voor veel heterostellen is dit wel in meer of mindere mate herkenbaar. Het is vaak ook een aanleiding voor frustratie over en weer. Onder de frustratie zit echter vaak pijn, teleurstelling en soms zelfs angst. 

In de basis is het logisch dat er een verschil zit in wensen en verwachtingen. In een relatie zitten immers twee personen. Beide met hun eigen wensen, behoefte en mindset. Het afstemmen van wensen en verwachtingen kan alleen als je weet wat je zelf nodig hebt, maar ook oog hebt voor de ander.

Ofwel, de basis is verbinding met jezelf en een verbinding met de ander. Ook bij dit stel zag je dat zij het gevoel had altijd tekort te schieten. Dit gevoel zorgde voor angst om het niet goed te doen. Het is dan makkelijker om het uit de weg te gaan, dan de teleurstelling te zijn voor hem.

Hij had het gevoel dat hij altijd aan het werk was om in (fysieke) verbinding te komen. Hij had ook het gevoel dat als hij dit niet deed, de verbinding weleens verloren kon gaan. Hij was bang haar daarin kwijt te raken.

Beide zijn ze in de seksualiteit op zoek naar de verbinding met elkaar. Naar het gevoel er te mogen zijn en elkaar lief te hebben. De manier waarop brengt ze echter verder uit elkaar dan dichter naar elkaar toe. Ze zagen beide niet meer hoe liefdevol hun partner nog naar ze was.

In veel van dit soort gesprekken komt het uiteindelijk neer op de taal der liefde. Door opvoeding, karakter en ervaring spreken we verschillende liefdestalen. Hierin hebben we meestal 1-2 voorkeuren. We ervaren het meeste liefde als er in dezelfde taal wordt gesproken als dat onze persoonlijke voorkeur heeft. Echter in de praktijk praten twee mensen bijna nooit exact dezelfde taal.

De liefdestalen die we onderscheiden zijn;

- Kado, presentjes en verassingen schenken.

- Aandacht en tijd maken/geven. 

- Praktische zaken regelen (vuilnis, huishouden etc)

- Verbaal, dus praten

- Fysiek, dus aanraken.

Als je weet welke taal je partner spreekt herken je makkelijker wat hij doet, reageert of regelt uit liefde voor jou. Het gevoel van gezien en geliefd worden, de basis, groeit daardoor. Het gevolg is vaak dat stellen in de basis meer verbinding voelen. Hierdoor ontstaat ook ruimte voor verschil in behoefte.

Het mooie hiervan is dat je soms ook bewuster een stap naar je partner kan zetten. Door bewust iets te doen voor hem, in zijn eigen taal, geeft het erkenning en een sterke boodschap in liefde. Maar het kan jou ook geluk en zelfliefde geven door iets voor een ander te doen. In de basis willen de stellen namelijk verbinding met elkaar om zo beide te kunnen groeien in hun eigen zijn.

Het stel in mijn behandelkamer ging aan de slag met de liefdestalen. Ze herkenden meer wat de ander voor hen deed uit liefde. Ze "hoorden" elkaar beter. Daardoor voelde ze zich meer verbonden met elkaar. Vanuit deze basis stroomde ook meer liefde en intimiteit. Soms was het alleen knuffelen en slapen, soms wat het ook seks. Maar het was prima, ze zagen het namelijk vanuit liefde.